Hoe kun Men Autogordels Upcyclen tot Tassen?

Een veiligheidsgordel (of veiligheidsgordel) is een voertuig veiligheidsvoorziening die is ontworpen om alle inzittenden van een voertuig te beschermen tegen het risico van overlijden of letsel als gevolg van een botsing of plotseling stoppen.

Het vermindert de kracht van secundaire botsingen met het risico op aanrijdingen in het interieur. Houdt de inzittenden goed gepositioneerd voor maximale effectiviteit van de airbag. En voorkomt dat inzittenden uit het voertuig worden geslingerd, geraakt of zelfs door de voorruit gaan in het geval van een aanrijding of het kantelen van het voertuig. Dit komt doordat de bestuurder en passagiers met dezelfde snelheid rijden als het voertuig wanneer het in beweging is en met dezelfde snelheid verder rijden als het voertuig voorheen reed wanneer het stopt of botst.

3 punts veiligheidsgordel, de auto oplossing sinds de jaren '60.

De veiligheidsgordel heeft een lange geschiedenis van uitvindingen en patenten door verschillende disciplines in verschillende transportmiddelen, treinen, vliegtuigen en auto's.
De eerste veiligheidsgordel werd in 1840 uitgevonden door George Cayley, een Engelse luchtvaartingenieur, voor gebruik in treinen. Maar het eerste patent werd veel later verleend aan Edward J Claghorn, in 1885.

De eerste autogordel werd in 1902 gespot in een Baker "Torpedo", en de eerste patenten voor autogordels werden een jaar later in Frankrijk ingediend door Louis Renault en Gustave-Désiré Leveau.

In 1911 deed Benjamin Fabulous een uitvinding voor de veiligheidsgordel die in alle WO II-vliegtuigen werd geïmplementeerd. Het eerste gedocumenteerde gebruik van een veiligheidsgordel in een vliegtuig was door de Franse piloot Célestin Adolphe Pégoud, de tweede persoon die een doorlopende lus kon maken. In 1949 begon de Amerikaanse autofabrikant Nash met het aanbieden van veiligheidsgordels aan consumenten en deze werden in 1955 voor het eerst als optie op sommige Ford-modellen gemonteerd.

In 1951 ontwierpen de Amerikaanse ingenieurs Roger Grisworld en Hugh de Haven wat nu de moderne veiligheidsgordel is, een vroege driepuntsgordel die de borst en de heup tegenhoudt, maar de gesp in het midden blijft. Ze patenteerden het in 1955.

Rechtsboven: Hugh de Haven

Een grote bijdrage aan de veiligheid van auto's werd uitgevonden door een neuroloog, Dr. C Hunter Shelden. Na het zien van een toename van hoofdletsel op zijn eerste hulp, kwam hij op het idee voor een automatisch oprolbare veiligheidsgordel, die in 1955 werd gepubliceerd in de ‘Journal of American Medical Association’. In een  Amerikaanse Congres in 1959 had men een wetgeving vastgelegd dat alle auto's aan dit idee moesten gaan voldoen.

In 1958 was het Zweedse bedrijf Saab de eerste die standaard veiligheidsgordels installeerde, maar het waren tweepuntsgordels die gewoon de borst vasthielden. In 1959 onderzocht Vattenfall in Zweden, dat veel bedrijfsauto's bezat, de bijdragende factor aan overmatige dodelijke verwondingen van autopassagiers en presenteerde deze aan de Zweedse autofabrikant Volvo. Als conclusie van deze onderzoeken werd een 3-punts veiligheidsgordel geïntroduceerd door de Zweedse Nils Bohlin, Volvo's allereerste veiligheidsingenieur, die eerder werkte voor de vliegtuigfabrikant Saab.

De veiligheidsgordel werd vastgemaakt over de heup van de inzittende in plaats van over de buik om inwendige buikletsel te voorkomen. Deze 3-punts veiligheidsgordel wordt nog steeds gebruikt.

Linksboven: begin jaren 50
Rechtsboven: midden jaren 50
Linksonder: een autgordel testapparaat met een crashtestdummy
Rechtsonder: Nils Bohlin

Hoewel de uitvinding van de veiligheidsgordel ver teruggaat, kostte de installatie aanpassingen en menselijke acceptatie tijd, zelfs toen de levensreddende functie werd bewezen. De invoering van een verplichte autogordel wet verschilt van land tot land, en zelfs vandaag de dag zijn er nog verschillende wetten.

• Australië – voorstoelen 1970 (Victoria); 1972 (nationaal)
• Frankrijk – voorstoelen 1973 (buiten steden); 1975 (steden bij nacht); 1979 (alle); achterbank 1990
• Finland – voorstoelen 1975; achterbank 1987
• Zweden – voorstoelen 1975; achterbank 1986
• Spanje – voorstoelen 1975
• Nederland – voorstoelen 1976; achterbank 1992
• Duitsland – voorstoelen 1976; achterbank 1984
• Verenigd Koninkrijk – voorstoelen 1983; achterbank 1991
• VS – voorstoelen 1984
• Italië – voorstoelen 1989; achterbank 1990

Aangezien het nu algemeen aanvaard is dat veiligheidsgordels levens redden, is het moeilijk voor te stellen dat weerstand tegen deze levensreddende apparaten lange tijd de norm is geweest. Bestuurders en passagiers klaagden dat de veiligheidsgordels ongemakkelijk zaten en beperkend waren; maar het tumult over de verplichte veiligheidsgordel wetten was vooral ideologisch. De strijd om de veiligheidsgordel wetten weerspiegelde wijdverbreide kritiek op overheidsregulering in een vrije samenleving.

Maar ook vandaag de dag, zoals op de kaart hierboven te zien is, houdt niet iedereen zich aan de regels.

De autogordel geweven band is het deel dat in contact staat met de passagiers van een auto, het deel dat over het lichaam loopt, rond het middel en de borst, een geweven smalle stoffen band gemaakt van filament garen met hoge treksterkte.

Op dit moment zijn de veiligheidsgordels die in auto's worden gebruikt driepuntsgordels (zoals hierboven beschreven onder "Wie heeft de veiligheidsgordels uitgevonden?") met een enkele doorlopende lengte van geweven band.

Autogordel band is tegenwoordig meestal geweven van 100% polyester. Nylon was vroeger het meest populaire materiaal, maar nylon rekt meer uit dan polyester en is gevoeliger voor slijtage.

Onderzoek heeft ook uitgewezen dat garens met minder energie zorgen voor meer duurzame veiligheidsgordels omdat de draden dichter bij elkaar kunnen komen.

Het weven van de veiligheidsgordels wordt ‘webbing’ genoemd. De originele autogordel band werd oorspronkelijk geweven op ‘shuttle’ weefgetouwen, die slechts ongeveer 200 slagen per minuut konden weven.

Sinds 1975 zijn de meeste banden gemaakt op naald weefgetouwen, die 1000 slagen per minuut konden bereiken. Moderne weefgetouwen kunnen tot 3000 slagen per minuut weven.

De originele kleur van de veiligheidsgordels is wit en worden pas na het weven geverfd.

Polyester kan in de meeste tinten worden geverfd en heeft een uitstekende kleurechtheid. Veel leveranciers bieden veiligheidsgordels in verschillende kleuren op de markt. De verfmachine die ervoor wordt gebruikt, is een automatische zeer efficiënt continu verfsysteem.

Er zijn drie weef varianten, elk met een andere structuur:

A/ Effen weefsel (‘Tabby’) – dit is het eenvoudigste type en wordt gevormd door het simpel verticaal verweven van schering- en inslag draad.
B/ 'Twill' weefsel – is geweven in een patroon dat visgraat weefsel wordt genoemd, waarbij de lijnen diagonaal lopen vanaf de middenlijn.
C/ Satijn weefsel – is de meest traditionele en wordt geleverd met een of meer paneel strepen (gestreept band effect). Weefpatronen met 5 en 7 panelen komen het meest voor. Andere typische weef structuren zijn 11 tot 12 panelen (voor speciale auto's), en 3 tot 4 panelen (voor oldtimer auto's).

De veiligheidsgordel is lange tijd het belangrijkste veiligheidssysteem voor passagiers geweest. Het moet aan meerdere strenge eisen voldoen. De test die een autogordel moet doorstaan wordt in detail beschreven in de UN/ECE-R16 regelgeving. Naast verschillende vereisten voor de riem (plaatsing, vochtigheid, temperatuur, licht, aandrijving, enz.), moet de test worden uitgevoerd op een testmachine volgens zeer strikte specificaties. Naast de maximale breukkracht worden waarden zoals de dwars rek onder belasting berekend. Ook worden ‘ZwickRoell’ testsystemen gebruikt om de sterkte van het geproduceerde gordelsysteem (met en zonder gordelslot) te bepalen.

Testmachine voor veiligheidsgordels.

Er zijn twee vormen van afgedankte veiligheidsgordels voor upcycling doeleinden:

1.Nieuwe autogordel materialen die in de fabriek worden weggegooid en anders op de vuilstort terecht zouden komen. Aangezien de lengtes van nieuwe afgedankte autogordel band vrij groot zijn, is het meestal mogelijk om voldoende materiaal te vinden om een heel product in één kleurtint te maken met een enkele geweven veiligheidsgordel. eKodoKi RE-BELT-tassen zijn gemaakt van deze nieuwe afgedankte veiligheidsgordels.

Upcycling vertegenwoordigt een verscheidenheid aan processen waarbij teruggewonnen "oude" producten worden aangepast en een tweede leven krijgen door ze te transformeren in een "nieuw" product. Op deze manier is het eindresultaat, dankzij de mix en aggregatie van de gebruikte materialen, componenten en artikelen, een "nieuw product" met meer waarde dan de initiële waarde van de som van alle componenten. In andere gevallen gaat het bij upcycling om materialen of objecten die op creatieve wijze opnieuw kunnen worden aangepast en/of hergebruikt, en daardoor een langere levensduur hebben.

De voordelen van upcycling in een notendop zijn:

• It stops adding stuff to a world already overwhelmed with things.
• It reuses materials that may end up in the landfill.
• It requires creativity, freshness, and innovative ways of thinking.
• It brings beauty to the world.

Enkele voorbeelden van producten die zijn ge-upcycled tot andere producten:
• Houten pallets omgetoverd tot tuinbank.
• Een zilveren vork omgevormd tot armband.
• Talloze plastic lepels gebruikt als onderdelen om een lampenkap te maken.

Recycling is het proces waarbij materiaal uit afval wordt teruggewonnen en omgezet in nieuwe producten. Het oorspronkelijke product wordt daarbij vernietigd, meestal door een smelt of versnipper proces, maar er ontstaan nieuwe producten uit. Voorbeelden zijn aluminium blikjes, plastic waterflessen, de meeste voedselbakken, flessen, blikjes, enz.

Upcycling is een vorm van recyclen. Het is een techniek om een product of materiaal te upgraden en waarde toe te voegen dat anders zou worden weggegooid. Upcycling betekent een bepaald materiaal opnieuw gebruiken, maar op een andere manier dan waarvoor het oorspronkelijk bedoeld was. Het originele product wordt grotendeels intact gelaten en gebruikt zijn vorm, en materiaal voor een ander doel.

Beide vormen helpen de hoeveelheid afval te verminderen die naar stortplaatsen wordt gestuurd die duizenden jaren nodig hebben om te ontbinden en helpen onze natuurlijke hulpbronnen te behouden en de vervuiling te verminderen.

Veiligheidsgordels zijn een van de meest verspilde materialen ter wereld. De grootschalige productie van auto's, samen met de hoge kwaliteitsnormen, leiden tot zo'n enorme verspilling. Jaarlijks worden door autofabrikanten miljoenen meters gordels weggegooid. Jarenlang werden deze gewoon op stortplaatsen gedumpt. In veel landen is de hoeveelheid die op stortplaatsen mag worden gestort aangescherpt. Fabrikanten van autogordels hebben andere afzetmogelijkheden nodig voor deze overtollige riemen die ze hebben verzameld.

De afgekeurde veiligheidsgordels van eKodoKi zijn afkomstig van een fabrikant in Maleisië, in hetzelfde land waar de tassen worden geproduceerd, om de transportafstanden zo kort mogelijk te houden. Deze materialen zijn niet gratis maar worden ingekocht.

Gordels worden geleverd in willekeurig uitgerolde bundels in grote zakken; meestal zijn deze gevuld met een mix van weefstructuren en een mix van kleuren. Het is niet mogelijk om specifieke varianten aan te vragen.